Blog

Oh mevrouw Kaag, ik begríjp het zo goed. 

‘Voorzitter, als ik goed ben geïnformeerd heeft collega Smit zelf helemaal geen kinderen.’
Nienke krijgt een brok in de keel. ‘Ja, hoezo?’
‘Dan weet ik ook niet waarom zij zich zou moeten bemoeien met onze ouderschapsregeling.’
Nienke kan haar tranen nauwelijks bedwingen. Haar argument dat de regeling geen rekening houdt met alleenstaande ouders blijft onuitgesproken.

Een persoonlijke aanval. ’t Zijn niet de minsten die zich erdoor uit het veld laten slaan.

Net als bij de Algemene Beschouwingen, september anno 2022

Baudet vs. Kaag.

Als het om de liefde gaat, zijn mijn opa en oma m’n grote voorbeeld. Hij was haar allerbeste vriend. ‘Met álles kon ik bij hem terecht,’ vertelde ze. Zo zat ze ooit in zak en as. ‘Johan,’ had ze toen gezegd, ‘ik heb een heel erg groot probleem. Ik wou dat het niet zo was, maar –

Er was eens... gedoe.

Een conflict. Of noem het een dilemma.
Ieder debat begint ermee.

Aan de basis ligt altijd een probleem: winkelleegstand, wachtlijsten, woningnood. You name it.

Ik was altijd zo nieuwsgierig wie dat toch zou zijn, de grootste familie van Nederland. Wat voor mensen zijn het? Wonen ze met z’n allen in één straat of over de wereld verspreid? Het televisieprogramma dat nooit verder kwam dan zijn aankondiging, had verwachtingen gewekt. En het deuntje: soms hoor ik het ineens. Ook als de tv uit staat. Jij nu ook?

Ken je dat?
Netwerkborrel.

Vraagt iemand wat je business is.
Moet je eerst even nadenken hoe je dat het beste uitlegt.

Legt die ander een verontschuldigende hand op je schouder: ‘Oh, ik zie daar Pieter lopen, die móét ik even spreken.’

Er is iets met het getal drie.
Ik weet niet precies wat het is, maar dat er iets mee is, weet ik wel. Maar wat het is? 

Als ik kiwi’s koop, koop ik er drie. Altijd drie. Twee zijn te weinig. Bij vier ben ik bang dat er één bederft.

Het is net als met kerstversiering. Het wordt al gauw zo overdréven.

Wij houden meer van sober. Of, nou ja, hóúden van –
We voelen ons comfortabel bij sober, is het niet?

Een biscuitje bij de koffie. Of een speculaasje, van oktober tot december.

Alles.
Ja, echt, álles mag gezegd worden.
Je stimuleert je medewerkers om kritisch te zijn. Je verwácht het zelfs van ze.

De desktop van je zoon staat op de overloop. Zijn bureaustoel verspert de toegang tot de wc. De vloer is bezaaid met spuitbussen.
"Eh, wat is hier precies de bedoeling van?" vraag je voorzichtig.

VU Magazine bericht over oud-studenten van de Vrije Universiteit. Waar kwamen ze na hun studie terecht? Deze keer drie alumni van de opleiding filosofie, waaronder oprichter van Public Performance, Patricia Wouda.

Een man komt naast me zitten in lijn 5 naar de Beethovenstraat. Hij zet twee plastic tassen met dekens tussen onze voeten. Zijn haar is ongewassen en hij ruikt naar alcohol. Ik schuif een stuk opzij. Hij begint tegen me aan te kletsen.

Een nieuwe visie op leiderschap: macht gaat om een betekenisvolle rol in de wereld, begint Keltner zijn boek over macht. Echte macht, zo betoogt hij, is de winst van een sociale investering.