Nooit meer in verlegenheid door een persoonlijke aanval

Oh mevrouw Kaag, ik begríjp het zo goed. 

‘Voorzitter, als ik goed ben geïnformeerd heeft collega Smit zelf helemaal geen kinderen.’
Nienke krijgt een brok in de keel. ‘Ja, hoezo?’
‘Dan weet ik ook niet waarom zij zich zou moeten bemoeien met onze ouderschapsregeling.’
Nienke kan haar tranen nauwelijks bedwingen. Haar argument dat de regeling geen rekening houdt met alleenstaande ouders blijft onuitgesproken.

Een persoonlijke aanval. ’t Zijn niet de minsten die zich erdoor uit het veld laten slaan.

Net als bij de Algemene Beschouwingen, september anno 2022

Baudet vs. Kaag.


De authenticiteitsparadox – zeven redenen om niet ‘gewoon jezelf’ te zijn (tenminste, als je wil overtuigen)

Laatst.
Na drie nachten slecht slapen.

Aan ’t eind van elke avond zeulde ik een stuk werk mee naar de volgende ochtend. Nadat ik het voor de zekerheid ook maar mee naar bed had genomen, om er nog een keer goed over na te denken. Dat ik het zeker weten niet zou vergeten. En ik ben het zéker weten niet vergeten. Geen minuut.

En toen het op vrijdagmiddag – eindelijk – bijna, op een paar schoonheidsfoutjes na, af was -


Overtuigend online vergaderen – eigenlijk hoef je maar één ding te onthouden

Als het om de liefde gaat, zijn mijn opa en oma m’n grote voorbeeld. Hij was haar allerbeste vriend. ‘Met álles kon ik bij hem terecht,’ vertelde ze. Zo zat ze ooit in zak en as. ‘Johan,’ had ze toen gezegd, ‘ik heb een heel erg groot probleem. Ik wou dat het niet zo was, maar –


Maak verschil: wanneer zwart-wit denken wél effectief is

Ik ben dol op vanille-ijs.
Als ik mag kiezen: altijd vanille.

Saaaaai zeg...

Je wil het spannender?
Wat ik je dan adviseer niet te doen is...


Mens, durf te twijfelen – draaikonten, bedoel je??

Er was eens... gedoe.

Een conflict. Of noem het een dilemma.
Ieder debat begint ermee.

Aan de basis ligt altijd een probleem: winkelleegstand, wachtlijsten, woningnood. You name it.


Waarom je evenveel aandacht moet besteden aan de vorm – júíst als je van de inhoud bent

Vakmensen.
Ze doen het allemaal.

Als ze hun vak verstaan, ten minste.
Ze letten op de vorm, zodat de inhoud betekenis krijgt.

Say what? 

De bakker, bijvoorbeeld. Die bakt croissants in de vorm van een halvemaan.


Leuk, vakantie – maar hoe begín je weer?

Ik was altijd zo nieuwsgierig wie dat toch zou zijn, de grootste familie van Nederland. Wat voor mensen zijn het? Wonen ze met z’n allen in één straat of over de wereld verspreid? Het televisieprogramma dat nooit verder kwam dan zijn aankondiging, had verwachtingen gewekt. En het deuntje: soms hoor ik het ineens. Ook als de tv uit staat. Jij nu ook?


Waarom een redelijke boodschap niet overkomt – kunnen we het niet gewoon óplossen?

Mijn moeder.
Schat van een mens.

Lief en slim. Altijd beschikbaar voor advies. En meestal heeft ze gelijk.
Toch volg ik haar advies niet op. Dom van me. Want ik wéét dat ze gelijk heeft.

Hoe kan dat?


Hoe je succesvol zakelijk pitcht – zonder zakelijk te pitchen (mét checklist)

Ken je dat?
Netwerkborrel.

Vraagt iemand wat je business is.
Moet je eerst even nadenken hoe je dat het beste uitlegt.

Legt die ander een verontschuldigende hand op je schouder: ‘Oh, ik zie daar Pieter lopen, die móét ik even spreken.’


Hoe je uit een ongewenst frame stapt – de driehoeksmethode

Tijd is geld.
Maar taal is macht.

Wie de taal van het debat bepaalt, heeft de eerste set van de match al gewonnen. 

Dat heet framing: je woorden zo kiezen, dat ze het debat als vanzelf in jouw voordeel sturen. Zo kun je je tegenstander met één woord op twee-nul achterstand zetten: plofkip, klimaatdrammer, villasubsidie, elektrosmog.

Zo gaat dat. To frame or to be framed.


Maak je boodschap effectief met de magie van drie – dwangneuroses? Ík?

Er is iets met het getal drie.
Ik weet niet precies wat het is, maar dat er iets mee is, weet ik wel. Maar wat het is? 

Als ik kiwi’s koop, koop ik er drie. Altijd drie. Twee zijn te weinig. Bij vier ben ik bang dat er één bederft.


Hoe je (als politicus) tóch antwoord kan geven – zelfs als je het antwoord niet hebt

Soms lukt het me gewoon niet.
Een helder antwoord geven. Al is de vraag nog zo simpel.

'Kom je zondag bij ons barbecueën?'
'Eh,' zeg ik dan, 'moet ik even kijken. Wel een leuk idee.'


Over muzikaal taalgebruik – al die opsmuk is toch helemaal niet nodig?

Het is net als met kerstversiering. Het wordt al gauw zo overdréven.

Wij houden meer van sober. Of, nou ja, hóúden van –
We voelen ons comfortabel bij sober, is het niet?

Een biscuitje bij de koffie. Of een speculaasje, van oktober tot december.


Waarom beslissers eigenlijk waarzeggers zijn – en tóch gewoon doen, hè?

Komt morgen de zon op?
Ik vermoed van wel. Ik durf er zelfs een weddenschap op af te sluiten. Maar echt zéker weten doe ik het niet.

Wat zegt dan de weersvoorspelling?
Waarschijnlijk gaat het regenen, maar ook dat is onzeker. We kunnen slechts vermoeden wat morgen zal zijn. Zo is het leven. En daarom debatteren we.


Je wil helemaal geen tegenspraak (als baas. Wel? Dan heb ik een tip. En een handleiding.)

Alles.
Ja, echt, álles mag gezegd worden.
Je stimuleert je medewerkers om kritisch te zijn. Je verwácht het zelfs van ze.


Waarom je presentatie slechter wordt als je ‘m oefent – hou jij ook zo van spontáán?

Je kunt het zien, hè.
Die heeft mediatraining gehad.

Wéér zo’n ingestudeerd verhaal, zucht de meneer naast me op de publieke tribune.
We houden niet van ingestudeerd. We houden van spontaan. Want dat vinden we authentiek.


Hoe je zinvol vergadert – but why?

De desktop van je zoon staat op de overloop. Zijn bureaustoel verspert de toegang tot de wc. De vloer is bezaaid met spuitbussen.
"Eh, wat is hier precies de bedoeling van?" vraag je voorzichtig.


De machtsparadox: hoe zelfs de liefste goedzak een eikel wordt

Macht.
Hoe kom je eraan?

En hoe kom je er weer vanaf? Nou, dat laatste schijnt vanzelf te gaan. Als je niet oplet, ten minste. Dacher Keltner schreef er een boek over.


Wat is er toch terecht gekomen van die filosofen…?

VU Magazine bericht over oud-studenten van de Vrije Universiteit. Waar kwamen ze na hun studie terecht? Deze keer drie alumni van de opleiding filosofie, waaronder oprichter van Public Performance, Patricia Wouda.


Hoe je aan meer charisma komt – ook zonder x-factor

Je checkt voorzichtig of de microfoon werkt: 'Test? Test?'
Rij 8 staat op voor een laatkomer. Op rij 3 bespreken twee mannen iets op een iPhone.
Je begint aan je verhaal: 'Goedemiddag, dames en heren.'
Het blijft rumoerig.


Hoe krijg je een band met je publiek? (of: wat Aristoteles bedoelde met ethos)

Een man komt naast me zitten in lijn 5 naar de Beethovenstraat. Hij zet twee plastic tassen met dekens tussen onze voeten. Zijn haar is ongewassen en hij ruikt naar alcohol. Ik schuif een stuk opzij. Hij begint tegen me aan te kletsen.


Het is een duivels dilemma – hoe los jij dat op?

Jij kwam toch helpen met het daklozendiner? Appt de secretaris van de Rotary. Ik sta hier voor drie kratten bloemkool en twintig bakken champignons. Neem een snijplank mee, please.

Het zweet breekt je uit. Je bent het vergeten.


Boektip: ‘De machtsparadox’ van Dacher Keltner

Een nieuwe visie op leiderschap: macht gaat om een betekenisvolle rol in de wereld, begint Keltner zijn boek over macht. Echte macht, zo betoogt hij, is de winst van een sociale investering.


Duivelse dilemmatraining voor New Financial Forum

Een dilemma los je niet op, je neemt een besluit.” Aldus Patricia Wouda (consultant) en Tamara Ronteltap (Company Purpose Coaching) tijdens de Duivelse Dilemmatraining georganiseerd door de stichting New Financial Forum. Zij presenteerden in het insuranceLAB van het Verbond van Verzekeraars een stappenplan dat tot verrassende uitkomsten kan leiden.